عاشورا

**mahyar** Fri Dec 18, 2009 2:09 pm

عاشورا،
روز نمایش تمامی عشق بر پرده هستی است. عاشورا، جلوه همه زیبایی هایی است
که قلم در صفحه گیتی می نگارد. عاشورا، مطلع سرخ همه غزل هایی است که در
رثای جانان سروده می شود. عاشورا، نقطه اوج بندگی است...

و
حسین، فریادی است برخاسته از سکوت بیست و پنج ساله ولایت و قیامی است برای
تفسیر خانه نشینی علی(ع). حسین آمده است تا حقیقتی را که کوفیان مجال
نمودش را ندادند دوباره احیا کند. آمده است تا کوته فکران نیندیشند که
علی(ع) در کوفه کشته شد و خون او به زمین ریخت و همه چیز پایان یافت!

حسین، نوری است در میان تاریکی دل هایی که چشم هایشان را بستند و بر کشتن پسر رسول خدا بر هم سبقت گرفتند! آنانی که در ذیحجه سال 60
هجري، در مكه ماندند و نديدند قافله‌اي را كه حج‌اش نيمه‌تمام ماند و از
حرم بيرون شد، مي‌خواستند بر گِردِ كدام كعبه طواف كنند؟ قرباني‌شان را به
كدام منا ببرند؟ به كدام شيطان، سنگ بزنند؟

آن‌ها
كه در عرفه‌ي آن سال، به هواي حج ماندند، آيا نمي‌دانستند كه اين روح قبله
است كه دارد احرام خون مي‌بندد تا به مناي عشق برود و قرباني‌هايش را با
خود مي‌بَرد كه شيطان را رسوا كند؟

به
خدا كه مي‌دانستند؛ اما ماندند و نصيب‌شان تنها "چرخيدن" دور سنگي سياه شد
و سنگ انداختن به سنگ‌ها و دل‌شان كه از همه سنگ‌تر بود!

و
چه بگویم از تو ای حسین! چه بگویم از قیامت! از مظلومیتت! از شهادتت!...
که شهادت تو، راهی را که پیامبران الهی آغاز کردند به سر منزل مقصود
رسانید و به راستی اگر نبود حسین(ع) و آل پاکش، آیا امروز چیزی از شریعت
محمد(ص) به جا مانده بود؟

آری!
حسین، تجسم دین و تندیس عشق است. خون بهای حسین، معرفت است و عاشورای او
سرفصل عشق و شور و عرفان بزرگ مردان الهي و نشان آفرينش عزت و اقتدار و
آرمان گرايي بزرگ زناني است كه حيات اسلام ناب محمدي (ص) را در آزادي و
آزادگي جاودانه ساختند...

از آسمان نگاهت شكيب ميبارد

ز زخم هاي تنت يا حبيب ميبارد

جواب ناله "هل من معين" جانسوزت

ز بال هر ملك "امن يجيب" ميبارد

هجوم نيزه و شمشيرها مگر كم بود

كه سنگ هم به سرت اي غريب ميبارد

هزارسال ز چشم جهانيان شب و روز

براي زخم تن تو طبيب ميبارد

هنوز هم به نفس هاي صبح كرببلا

مسيح حنجره ات بوي سيب ميبارد